Conférence "La situation actuelle des arménien en Syrie"
L'ASSEMBLÉE DES ARMÉNIENS
D'ARMÉNIE OCCIDENTALE Vous invite à participer à une Conférence-débat : 1. 2. 3. "La situation actuelle des arméniens en Syrie" Avec la participation de Monsieur Arménag Abrahamian, ancien combattant engagé en Artsakh ,, président du Conseil National Arménien et des représentants de la communauté arménienne de Syrie.
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Որքան անփառունակ օտարներ մեր յուրայինների անձնական եսականությունը, ամբարտավանությունն են խրախուսել և այս դավաճանների ձեռքով հայոց մխիթարյան սպարապետ հսկաների փառքն են խամրեցրել :
Հայությունը ներկա ու ապագա շատ մարտահրավերներ ունի. առաջինը Հայսատանի արևելյան մասում հիմնված երկու հանրապետությունների հզորացումն է, երկրորդը՝ Ջավախքի հայության իրավական, քաղաքական, մշակութայնի պահպանությունը և երրորդ՝ Արևմտյան Հայաստանի հայանվաճումը: Հայության ներուժը վերոհիշյալ երրորդության հաստատման նպատակին պիտի ծառայի, ինչպես ցեղասպանության համաշխարհային ճանաչումը պետք է այդ հանցանքի հետևանքները վերացման տանի, իսկ արտերկրի հայության հայրենապաշտությունը հանգեցնի նրա վերահաստատմանը հայրենի բնօրրանում:
На
89 году жизни умер известный армянский микроминиатюрист, заслуженный
деятель искусств Армении Эдуард Казарян. Об этом объявило сегодня
Министерство культуры республики. Для организации похорон Казаряна,
скончавшегося здесь в понедельник, образована правительственная комиссия
во главе с министром культуры Армении Асмик Погосян.
Ֆիլմը նկարահանվել է Ա1+-ի կողմից 1996թ
Կյանքի 89-րդ տարում վախճանվել է աշխարհահռչակ հայ միկրոքանդակագործ` այդ հազվագյուտ և բարդ արվեստի հիմնադիր Էդուարդ Ղազարյանը։
Էդուարդ Ղազարյանը ծնվել է 1923 թ. հունիսի 20-ին Երևանում, ստացել է բարձրագույն երաժշտական կրթություն, երկար տարիներ եղել է Հայաստանի ֆիլհարմոնիկ նվագախմբի կոնցերտմայստերը և սիմֆոնիկ նվագախմբի հիմնադիրներից:
Անզեն աչքով անտեսանելի իր առաջին աշխատանքները Էդուարդ Ղազարյանը ցուցադրել է Երևանում ավելի քան կես դար առաջ` 1947թ: Լինելով ջութակի հանրահայտ վարպետ-նորարար, տաղանդավոր երաժիշտ, քանդակագործ և անգերազանցելի ծաղրանկարիչ` նա զարմացրել է ամբողջ աշխարհին իր եզակի գործերով:
Նրա միկրոաշխատանքները դժվարությամբ են բացատրվում և հիմնականում հասու չեն մարդկային տրամաբանությանը:
Ստեղծագործական բազմաթիվ տարիների ընթացքում Էդուարդ Ղազարյանը ստեղծել է շուրջ 1000 յուրօրինակ միկրոքանդակ: Նրա խոշորագույն նվաճումը միկրոքանդակագործության մի նոր ուղղության` շարժական միկրոաշխատանքների ստեղծումն էր: Անզեն աչքով անտեսանելի միկրոմարմինները շարժվում են` կատարելով ոչ սինխրոն շարժումներ` չկրկնելով դրանցից և ոչ մեկը: Այս աշխատանքները մինչ օրս մնում են չգերազանցված, չնայած առաջին շարժական միկրոքանդակների ցուցադրումից անցել է ավելի քան երեսուն տարի:
Վարպետը ստեղծել է նոր երաժշտական ավտոմատ-զենք, որն աշխարհում առաջինն է, որը ոչ թե սպանում է, այլ մեծ հաճույք պատճառում երաժշտասերներին: Ավտոմատի վրա տեղադրված են աշխարհի տարբեր ազգերի շուրջ 40 երաժշտական գործիքներ, որոնցից շատերի վրա Վարպետը կատարում է հայ, ռուս և արևմտաեվրոպական կոմպոզիտորների ստեղծագործություններ:
2006 թ. Քեմբրիջի կենսագրական կենտրոնը Էդուարդ Ղազարյանին հայտարարել է բոլոր ժամանակների ամենահանճարեղ մարդկանցից մեկը և պարգևատրել «Կենդանի լեգենդ» ոսկե մեդալով: Վարպետը պարգևատրվել է նաև ՀՀ մշակույթի նախարարության բարձրագույն պարգևով` ոսկե մեդալով:
2010 թ. մայիսին Ամենայն Հայոց Կաթողիկոս Ն.Ս.Օ.Տ.Տ. Գարեգին Բ կաթողիկոսը Է. Ղազարյանին պարգևատրել է «Սրբ Սահակ և Սրբ Մեսրոպ» մեդալով:
Է. Ղազարյանի մահվան կապակցությամբ ՀՀ վարչապետի որոշմամբ ստեղծվել է պետական հանձնաժողով: Հանձնաժողովը տեղեկացնում է, որ հոգեհանգստի արարողությունը տեղի կունենա Կոնդի Սբ Հովհաննես եկեղեցում` ապրիլի 18-ին, ժամը` 18-20-ը, վերջին հրաժեշտը` ապրիլի 19-ին, ժամը 12-14-ը` Կոմիտասի անվան կամերային երաժշտության տանը:
http://www.a1plus.am/am/culture/2012/04/17/eduard-ghazaryan
Ղարաբաղում 1991թ. արտասահմանցի մի լրագրող «Ազատագրական բանակի» հրամանատար Լեոնիդ Ազգալդյանին հարցրեց' ի՞նչ գույնի եք դուք, այսինքն' ո՞ր կուսակցությանն եք պատկանում: Լեոնիդը ծնկելով մի բուռ հող վերցրեց ու ասաց' ահա իմ գույնը:
1992թ. հունիսի 21-ին Մարտակերտի շրջանի Տոնաշեն գյուղի մերձակայքում զոհվեց «Ազատագրական բանակի» հրամանատար Լեոնիդ Ազգալդյանը: Թշնամին դարանակալել էր, եւ հրամանատարի մեքենան կրակահերթերի տակ թեքվեց ճանապարհից: Նրա վարորդը' Պավլիկ Թադեւոսյանը կարողացել է դուրս թռնել մեքենայից եւ փախչել: Լեոնիդի զոհվելու հանգամանքները առայսօր մնացել են առեղծված: Նրա զինակիցներից Սարգիս Հացպանյանը ասում է.«Դավադիր գնդակների զոհ դարձավ Լեոնիդը»:
1988-ին սկսված Ղարաբաղյան շարժումը Թատերական հրապարակ բերեց հարյուր հազարավոր հայերի: Շատերի համար Ղարաբաղի պայքարը Թատերական հրապարակ գալն էր, ոմանց համար էլ' այնտեղ ճառեր արտասանելը: Դեռ այն ժամանակ Լեոնիդը ընկերներին զգուշացնում էր, որ այս պայքարը զինված պայքար է դառնալու, պետք է պատրաստվել դրան: Ու պատրաստվում էր: Լեոնիդի բնակարանը փորձասենյակ էր դարձել, որտեղ զենք էին փորձարկում: Հետո հավաքեց համախոհներին եւ սկսեց զինվորի գործ սովորել ու սովորեցնել:
Լեոնիդը ծնվել է 1942 թվականին Թիֆլիսում: Որոշ ժամանակ անց նրա ընտանիքը տեղափոխվել է Երեւան: Մասնագիտությամբ ֆիզիկոս է, ավարտել է Երեւանի պետական համալսարանի ֆիզիկայի ֆակուլտետը: Իր մասնագիտությամբ աշխատել է տարբեր գիտահետազոտական ինստիտուտներում:
Ղարաբաղյան շարժման սկզբում Լեոնիդը հայտնվեց պայքարի առաջին գծում: 1990թ. փետրվարից «Անկախության բանակի» հրամանատարն էր: Կազմակերպել է մի շարք շրջանների ինքնապաշտպանությունը, մասնակցել է առաջին ազատագրական մարտերին:
1991թ. համախոհների հետ ստեղծեց «Ազատագրական բանակ» ռազմական կազմակերպությունը, որի գլխավոր հրամանատարն էր մինչեւ կյանքի վերջը:
«Մինչեւ հիմա մենք միայն հանձնել ենք հողերը թշնամուն, եւ հոգեբանությունն այնպիսին է, որ ազգի մեջ դիմադրական ոգին շատ թուլացել է: Դա նրանից է գալիս, որ մեր ազգի մտավորականությունը կազմողները հիմնականում ցածր ոգու տեր մարդիկ են, մարտնչելու ձեւը չգիտեն: Իսկ այստեղ, փաստորեն, մեր ազգի ֆորպոստն է' Գետաշենը, Շահումյանը, Արցախը, Զանգեզուրը: Դրանք գտնվում են անմիջապես ոչնչացման վտանգի տակ, եւ սրանք դատարկ խոսքեր չեն, դա իրոք այդպես է: Ցանկացած պահի մի փոքր կազմակերպված ուժ կարող է հարձակվել, կտրել ճանապարհները եւ կրկնել 15 թիվը»,-1991թ. մարտին Շահումյանում տված հարցազրույցում ասել է Լեոնիդ Ազգալդյանը:
Այդ տարիներին ադրբեջանական զինված խմբավորումները խորհրդային բանակի հովանավորությամբ հարձակումներ էին գործում Ղարաբաղի եւ Շահումյանի տարբեր հայկական բնակավայրերի վրա: Լեոնիդի ջոկատը այդ բնակավայրերում կազմակերպում էր ինքնապաշտպանությունը:
«Այս ընթացքում կատարվեց սելեկցիա, մնացին նրանք, ովքեր եկել են իրենց հողը պաշտպանելու, իրոք հասկանում են, որ չի կարելի հանձնել ոչ մի կտոր հող, որ, իրոք, սա Հայաստան է: Ինչ էլ ասեն միջազգային կամ ազգային գործիչները, սա Հայաստան է եւ վերջ: Ոչ ոք չի կարող ասել, որ սա Հայաստան չէ, ոչ ոք իրավունք չունի սա վաճառքի դնել, փոխանակել, հանձնել: Ոչ մի տեսակի գաղափար չի կարող արդարացնել Շահումյանի, Գետաշենի, Արցախի հանձնումը»,-ասել է Լեոնիդը նույն հարցազրույցում:
Արցախում չկա մի բնակավայր, ուր չճանաչեն Լեոնիդին: Մինչեւ պետական պարգեւ շնորհելը ժողովուրդն արդեն պարգեւատրել էր նրան: Նրա լուսանկարները փակցված են Արցախի բոլոր դպրոցներում, պետական հիմնարկներում:
«Մենք այստեղ ստեղծում ենք մեր մարտական գործող ճամբարները, տեղի տղաներից առանձնացնում ենք ռազմական ունակություններ ունեցողներին եւ հատուկ ծրագրով մարզում, ստեղծում ենք կոմանդոսների խմբեր, ովքեր կատարում են հատուկ հանձնարարություններ: Մեր բանակի հիմքում ընկած են ազգային վերականգնման, անկախության, իղձերի կատարման գործողություններ»,-ասում էր Լեոնիդը:
Նրա ղեկավարած զորամիավորումում կային մի քանի սփյուռքահայեր, ու այդ փաստը Լեոնիդին շատ էր ոգեւորում. «Իզուր չէ, որ այստեղ հավաքվում են այն հայորդիները, ովքեր հասկանում են ազգի պայքարի իմաստը: Սփյուռքի տղաների այստեղ գտնվելը ոգեւորության, հոգեկան իմաստով մեծ նշանակություն ունի: Մեր ճամբարներում տղաներից մեկի գոյությունն արդեն ձգում է ուրիշներին: Մարդիկ հասկանում են, որ իզուր չէ աշխատանքը, որ սա համազգային գործ է, որ մենք, իրոք, ճիշտ ենք, որովհետեւ էն հեռավոր երկրից գալիս է հայը, կանգնում մեր կողքին եւ ասում' մենք այստեղ պիտի պատերազմենք»:
1991թ. Շահումյանի տարածաշրջանում դրության տերը խորհրդային բանակը եւ ադրբեջանական զինված խմբավորումներն էին: Ահա այդ պայմաններում Լեոնիդը կարողանում էր իր տղաների հետ իրականացնել հայկական գյուղերի ինքնապաշտպանությունը:
«Ազատագրական բանակը» կարգապահությամբ առանձնանում էր մնացած ջոկատներից: Չորս տարվա ընթացքում Հայաստանում եւ Ղարաբաղում մասնակցելով տասնյակ մարտերի՝ Լեոնիդը կորցրել էր վեց զինվոր: Իր զինվորներին նա սովորեցրել էր ամեն մի դժվարության: Ծխելն ու խմելը խստիվ արգելվում էր: Ղարաբաղում նման այլ զորամիավորում չկար: Ամեն օր ութ ժամ մարզվում էին նրա տղաները: Նա կանոնավոր բանակի զինվորներ էր պատրաստում:
Մարտից առաջ միշտ այսպիսի հրահանգ էր տալիս. «Անզեն մարդկանց չեք խփում»: Նաեւ ասում էր. «Փախչողներին էլ չխփեք, թող հեռանան»:
Այդպիսի հրահանգ տվեց նաեւ Աղդաբան գյուղի ռազմական հենակետը ոչնչացնելու օրը: Նույն օրը ադրբեջանցիները մտել եւ կոտորել էին Մարաղա գյուղի խաղաղ բնակիչներին: Լեոնիդը ջոկատով շտապեց Մարաղա: Թշնամին տասնյակ զոհեր տալով նահանջեց՝ գյուղում թողնելով տասնյակ խաղաղ բնակիչների' երեխաների, կանանց, ծերերի խոշտանգված դիակներ:
Նա հմայվում էր Ղարաբաղի բնությամբ ու միշտ ասում էր. «Հայերը գեղեցիկի հասկացողություն չունեն, եթե ունենային, թեկուզ միայն դրա համար Ղարաբաղը չեն տա: Այս գեղեցկությունը ուրիշին տալը հանցագործություն է»,- կրկնում էր Լեոնիդը:
Լեոնիդի երազանքը ազգային բանակի, իսկ դրա թիկունքում՝ հզոր Հայաստան-պետության ստեղծումն էր: Իսկ բանակն այն ժամանակ դանդաղ էր ձեւավորվում:
Վերջին անգամ երբ հանդիպեցինք (Լաչինի ճանապարհը բացելուց հետո էր), ասաց.
«Այս հաղթանակները հավասարվելու են զրոյի, որովհետեւ այս հաղթանակների թիկունքում կանոնավոր բանակ չկա»:
Նա չէր հաշտվում Լաչինի ճանապարհի բացումից որոշ ժամանակ անց Շահումյանի տարածաշրջանի եւ Մարտակերտի հանձնման հետ: Այն փաստը, որ զինվորների մի մասը այնտեղից հեռացել էր մինչեւ բնակիչների դուրս գալը, հունից հանել էր Լեոնիդին: Ասում էր, որ այդ մարդիկ պետք է պատժվեն: Նա իր զինվորներով պատրաստվում էր ազատագրել Շահումյանը:
Լեոնիդի ամենամտերիմ մարդը ու սիրելի զինվորը «Ազատագրական բանակի» «Արցախ ճակատի» հրամանատար Վլադիմիր Բալայանն էր:
Նա Վլադիմիրին համարում էր բնածին ռազմական մասնագետ: 1992-ի հունիսի 9-ին Մարտակերտի շրջանի Չայլու գյուղի պաշտպանության մարտում զոհվեց Վլադիմիր Բալայանը:
Այդ օրը Լեոնիդի զինվորները առաջին եւ վերջին անգամ իրենց հրամանատարին տեսան երեխայի պես արտասվելիս:
«Նա զոհվել է, նա գնացել է դեպի աստվածները, որովհետեւ այնտեղ նրա պահանջը կար: Ուրեմն պետք է երկիրը պահենք, որ նա նահատակ չլինի, նա զոհ է, ոչ նահատակ»,-աճյունի մոտ կանգնածներին ասաց Լեոնիդը:
Վլադիմիրի թաղումից հետո երկու ժամ ոչ ոքի հետ չէր խոսում, միայնակ կանգնած էր: Հետո ձեռքն օդում թափ տվեց ու ասաց. «Պիտի գնամ հանդիպեմ Վլադիմիրին այնտեղ' երկնքում»:
Տասներկու օր անց զոհվեց Լեոնիդ Ազգալդյանը:
«Էն ազգը, որը կկորցնի Ղարաբաղը, լրիվ կտապալվի»,-տարբեր առիթներով կրկնում էր Լեոնիդը:
Էդիկ Բաղդասարյան
Լուսանկարները' Ֆրեդերիկ Կարեգին Տոնոլիի, Միրիամ Գամ Գիրագոսյանի, Սարգիս Հացպանյանի
Լսել 