Ջավախքը զգում է արտերկրի հայերի շտապ օժանդակության կարիքը

Ջավախքը զգում է համայն հայկական սփյուռքի օժանդակության կարիքը
Հարգելի հայրենակիցներ,
Ջավախքի հայության իրավունքները պաշտպանող «Միացյալ Ջավախք» ժողովրդավարական դաշինքը առանձ որևէ օրինական հիմքերի ենթարկվել է հարձակման Ախալքալաքում վրացական ոստիկանության հատուկ նշանակության ջոկատի կողմից: Հարձակումը պայմանավորված էր զուտ քաղաքական հաշվարկներով: Այն նախապատրաստված էր Վրաստանի, Թուրքիայի և Ադրբեջանի նախագահների հուլիսի 24-ի հանդիպումից առաջ. երեք նախագահները գտնվում էին Վրաստանում, որտեղ մասնակցում էին Ջավախքի տարածքով Հայաստանը վերջնականապես շրջափակող երկաթգծի շինարարության բացման արարողության կապակցությամբ: Այսպիսով, վրաց ոստիկանության իրագործած սադրանքների նպատակն էր չեզոքացնել Ջավախքի հայության բողոքի հնարավոր միջադեպետը:
Համառոտաբար իրադարձությունները զարգացել են հետևյալ կերպ՝
Հուլիսի 17. Պայթյուն Ախալքալաքի ոստիկանապետ Սամվել Պետրոսյանի տան մոտ: Ենթադրվում է, որ այս սադրանքը կազմակերպվել է վրացական ոստիկանության հատուկ նշանակության ուժերի կողմից, որպիսզի հիմք ստեղծվի Ջավախքի հայության հասարակական կազմակերպությունների վրա ճնշման համար:
Հուլիսի 17-18. Հարձակում Գուրգեն Շիրինյանի («Միացյալ Ջավախք» դաշինքի անդամ, տեղական հայկական սքաուտական շարժման առաջնորդ) տան վրա վրացական ոստիկանության հատուկ նշանակության ջոկատի կողմից: Շիրինյանի բարեկամները ենթարկվել են դաժան ծեծի: Հարձակման ընթացքում, մեկ տեղացի հայ ոստիկան սպանվել է կասկած հարուցող հանգամանքներում: Զենքը, որը իբր թե «հայտնաբերվել» է Շիրինյանի տանը, բերվել է հենց վրացական ոստիկանության հատուկ նշանակության ծառայակիցների կողմից, հետագայում ստահոտ մեղադրանքներ ներկայացնելու համար: Շիրինյանին հաջողվել է խուսափել ձերբակալությունից: Այժմ նա թաքնվում է վրաց ոստիկանության անօրինականություններից սարերում:
Հուլիսի 18-19. «Միացյալ Ջավախքի» անդամների զանգվածային ձերբակալություններ Ախալքալաքում: Անօրինական (առանձ համապատասխան իրավունքի) խուզարկումներ նրանց տներում և այլն:
Հուլիսի 20. Մեկ այլ հայ ոստիկանի (Արմեն Գաբրիելյանի) սպանություն՝ նորից կասկածելի հանգամանքներում: Վերջին անգամ նրան տեսել են Ախալքալաքի ծայրամասում վրաց ոստիկանների հետ մի լքված տուն մտնելիս: Ենթադրվում է, որ այս հայ ոստիկանին վերացրել են հենց վրաց որստիկանները, քանզի նա Գուրգեն Շիրինյանի տան վրա գրոհի ժամանակ վրաց ոստիկանների առաջին հայ ոստիկանի սպանության վկան էր:
Հուլիսի 20–21. «Միացյալ Ջավախքի» առաջնորդ Վահագն Չախլյանի և նրա ընտանիքի անդամների (անչափահաս եղբոր՝ Արմեն Չախլյանի, հոր՝ Ռուբեն Չախլյանի) ձերբակալությունը վրացական ոստիկանության հատուկ նշանակության ծառայակիցների կողմից: Ընտանիքի անդամների հասցեյին հնչեցվել են ստորացուցիչ արտահայտություններ և հայհոյանքներ, այնուհետև նրանք ենթարկվել են դաժան ծեծի: Չունենալով համապատասխան ատյանների որոշում-թույլտվություն, վրացական ոստիկանության ծառայակիցները կատարել են խուզարկում, խաղտելով վերջինիս համապատասխան կանոնները:
Ներկա պահին՝
• 500-ից ավել վրացական ոստիկանության հատուկ նշանակության ծառայակիցներ տեղակայվել են Ջավախքում (սա ի հավելումն տեղական ոստիկանությանը):
• Առանց համապատասխան օրինական հիմունքների, բանտարկվել են «Միացյալ Ջավախքի» ավելին քան 20 անդամներ:
• Վրացական ոստիկանները հսկողության տան են վերցրել համացանցի տեղական պրովայդերին և անկախ ռադիոկայանը: Տեղական մամուլի հրատարակությունները արգելակվել են վրացական ոստիկանության կողմից, ինչը սահմանափակում է խոսքի ու մամլո ազատությումը, և տեղեկատվության մատչելիությունը հայ բնակչության համար:
• «Միացյալ Ջավախքի» գրասենյակը ենթարկվել է անօրինական խուզարկման և այնտեղ իբր թե զենք է «հայտնաբերվել» (որը իրականում բերվել էր վրաց որստիկանների կողմից):
• Ախալքալաքի և տարածաշրջանի հայ բնակչությունը մշտապես գտնվում է անօրինական ձերբակալությունների, բիրթ ուժի կիռարման և այլ մարդու իրավունքների զանգվածային խաղտումների վտանգի ներքո:
• Հայ ու վրաց մամուլը, և պետական ատյանները իրավիճակը մատնել են լիակատար լռության:
Գործե՛ք անհապաղ.
Կապնվեք ձեր տեղական հայկական կազմակերպությունների հետ և հորդորեք նրանց ձեռնարկել գործողություններ. հրապարակել համապատասխան հայտարարություններ, կազմակերպել նամակագրություն մարդու իրավունքների միջազգային կազմակերպություններին, տարածել տեղեկատվություն Ջավախքում տիրող անարդարությունների մասին և այլն:
Կազմակերպեք բողոքի ցույցեր ընդդեմ Ջավախքում զանգվածային ձերբակալությունների, բիրթ ուժի, ծեծի և սպանությունների:
Պահանջեք վրաց իշխանություններից ազատ արձակել «Միացյալ Ջավախքի» անդամներին, որոնք իրականում ձերբակալվել են իրենց քաղաքական հայացքների պատճառով և հետևաբար քաղաքական բանտարկյալներ են:
Պահանջեք իրադարձությունների թափանցիկ հետաքննություն հայ-վրացական խառը քնչական խմբի և/կամ վստահելի միջազգային մասնագետների կողմից:

26.07.2008 BAGIN ԼԿ ներկայացնում է Ջավախքում վերջին իրադարձությունների կապակցությամբ հայկական համացանցային հասարակության դիմումը սփյուռքին և հայության բոլոր առողջ ուժերին։

http://www.bagin.info/default.asp?Lang=_Am&NewsID=1592&SectionID=1&Date=09/25/2008&PagePosition=6

ԱՐԵՎՄՏՅԱՆ ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՅ

ԱՅՍՈՒՀԵՎ՝ ԱՐԵՎՄՏՅԱՆ ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՅ,

ոչ թե՝ ֆրանսահայ, լիբանանահայ, կանադահայ, պոլսահայ։
«Ամեն մի հայ ունի իր մեջ հայրենիքի մի պստիկ մաս, որի համար պատասխանատու է».
արմատներով կարինցի եւ ճակատագրի բերումով «ֆրանսահայ» որակումին արժանացած (եւ
հուսով, որ շուտով կկոչվի Արեւմտյան Հայաստանի հայ) ԱՐՄԵՆԱԿ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆԸ այս
ճշմարտությունը պարտադիր է համարում յուրաքանչյուր հայի համար, իսկ ինքն անձամբ, իբրեւ
հայ մարդ, իրեն պատասխանատու է զգում ե՛ւ Արցախի, ե՛ւ Նախիջեւանի, ե՛ւ Արեւմտյան
Հայաստանի համար։
Թերեւս այս է պատճառը, որ փարիզաբնակի իր կյանքը թողած, երկրաշարժից անմիջապես
հետո արդեն Հայաստանում էր։ «Մենք եկանք երեխաներին օժանդակելու համար, իսկ 1991¬ից
արդեն հայ մարտական արվեստի օժանդակությանն ուղղված գործունեություն էինք ծավալում՝
նպաստելով մեր տղաների ֆիզիկական եւ հոգեբանական պատրաստվածությանը»։
Երբ սկսվեց Արցախյան պատերազմը, Արմենակը առանց վարանելու Արցախ մեկնեց եւ մնաց
այնտեղ մինչեւ 1994թ.՝ իր գործուն նպաստն ունենալով Արցախյան պատերազմում։ Ի դեպ, այս
նույն պատասխանատվության գիտակցությամբ էր, որ 2006թ. դեկտեմբերի 26¬ին Արմենակ
Աբրահամյանի ղեկավարած կազմակերպությունը՝ «Արեւմտյան Հայաստանի հայոց
համագումարը», ՄԱԿ¬ում բողոքի ձայն բարձրացրեց ընդդեմ ադրբեջանցիների ձեռքով
Ջուղայի խաչքարերի բարբարոս ոչնչացման։
Վերադառնալով Փարիզ, դարձյալ լծվում է իր համար թիվ մեկ կարեւորության խնդրին, այն
է՝ Արեւմտյան Հայաստանի հայերի պաշտպանության գործին։
Ըստ Ա.Աբրահամյանի, վաղուց արդեն «ժամանակն էր մտածել Արեւմտյան Հայաստանի
հայության իրավունքների մասին։ Բնականաբար ուսումնասիրեցինք միջազգային իրավունքի
ողջ դաշտը՝ այդ համատեքստում փորձելով առանձնացնել Արեւմտյան Հայաստանի հայության
յուրահատուկ իրավունքները։ Ճիշտ է, մենք չենք ապրում մեր բնօրրանում, մեր հուշարձանները
տուժել ու տուժում են, բայց մենք այսօր էլ գոյություն ունենք իբրեւ Արեւմտյան Հայաստանի
հայ»։
Նրա համոզմամբ, մենք միջազգային կոնվենցիաներով ամրագրված բոլոր հիմքերն ունենք, որ
կարողանանք մեր դատն առաջ տանել։ Բանն այն է, որ դեռեւս 2007թ. սեպտեմբերի 13¬ին
ՄԱԿ¬ն ընդունել է «Աշխարհի բնիկ ժողովուրդների իրավունքների դեկլարացիան», որի 46
հոդվածներում ամրագրված դրույթները իբրեւ բնիկ ժողովուրդ տարածվում են նաեւ
արեւմտահայերի վրա։
«2007¬ի հունվարի 20¬ին մենք եւս հայտարարեցինք մեր իրավունքների մասին եւ դիմեցինք
ՄԱԿ¬ին մեր գոյությունը հաստատելու համար (նկատենք, որ պետությունները անձը
հաստատող փաստաթղթերում շեշտը դնում են քաղաքացիության վրա, իսկ ազգությունը չի
շեշտվում.¬Ա.Ե.)։ Սա փաստորեն պետական քաղաքականություն է, մի մեխանիզմ, որով
պետությունները իրենց իրավունք են վերապահում մարդու ազգությունը «սահմանելու»՝
այդպիսով նաեւ խթանելով ինտեգրացիոն գործընթացները»։
Հետաքրքիր է, այս կոնվենցիայից իրավական առումով ի±նչ շահ կարող են ունենալ
Արեւմտյան Հայաստանի հայերը։ Ա.Աբրահամյանի գնահատմամբ. «Հայաստանից դուրս ապրող
հայը արդեն իսկ Ցեղասպանության գործընթացի մասն է, վերոհիշյալ ինտեգրացման
պրոցեսները ուծացման հստակ վտանգ են հայության համար։ Ուստի պիտի մեխանիզմներ
ստեղծել այդ պրոցեսը կանգնեցնելու համար։ Պիտի որոշենք գոնե՝ ուծացման այս գործընթացը
թողնենք շարունակվի՞, թե՞ միջազգային իրավունքները օգտագործելով՝ կանգնեցնենք այն»։
Ըստ նրա, «իհարկե, կան կուսակցություններ, որոնք օտար պետություններում աշխատեցին
հայոց լեզվի, մշակույթի պահպանման համար։ Բայց եթե 90 տարի աշխատեցին այս
ուղղությամբ, ինչպե՞ս պատահեց, որ այսօր շատերը մեր հայրենիքը անվանում են
«Անատոլիա»։ Ինչո՞ւ չեն ասում Արեւմտյան Հայաստան, այլ ասում են՝ Թուրքիա եւ
Անատոլիա»։
Նա սխալ է համարում, որ Արեւմտյան Հայաստանում ապրող հայերին անվանում ենք
Թուրքիայում ապրող հայեր։ «Ի՞նչ է, եթե Արցախը չազատագրեինք, պիտի ասեինք,
արցախահայերը ապրում են Ադրբեջանում»,¬ հարցնում է Ա.Աբրահամյանը։
Բնիկ ժողովրդի՝ արեւմտահայերի իրավունքների պաշտպանությանն ուղղված գործուն
քայլերից մեկն էլ 2007¬ի ապրիլի 21¬ին բնիկ ժողովուրդների համագումարին
մասնակցությունն էր, ուր հստակ ներկայացրինք ե՛ւ մեր իրավունքները, ե՛ւ մեր խնդիրները։
«Այսօր գաղթօջախներում ապրող շատ երիտասարդներ չեն իմանում, թե իրենց
պապիկ¬տատիկները որտեղից են՝ մշեցի, սասունցի, վանեցի, կարինցի, թե սեբաստացի կամ
կիլիկիացի»։
Բնիկ ժողովուրդների իրավունքների շարքում Ա.Աբրահամյանը հատկանշական է համարում
նախ՝ ինքնորոշման, ապա՝ բնօրրանի, հողերի վերադարձի իրավունքները։ Բայց վստահ է, որ
տարածքի հարց բարձրացնելու համար ազգը նախ պիտի ինքնակազմակերպվի՝ ներկայացնելով
իր խնդիրները։
Այս ամենին զուգընթաց, Արեւմտյան Հայաստանի բնիկները մեկ այլ կարեւոր տարբերակում
ունեն այլ բնիկ ժողովուրդներից։ Դա Ցեղասպանությունն է։ Արեւմտյան Հայաստանի
բնիկներին միջազգային ատյաններում ներկայացնելիս առաջին հերթին պիտի շեշտել՝ բնիկ
ժողովուրդ, որը ցեղասպանության ենթարկվեց։ «1894-1923թթ. եղել է Ցեղասպանության
գործընթաց՝ Արեւմտյան Հայաստանի հայությանը ոչնչացնելու համար։ Սա արդեն սոսկ
պատմաբանների խնդիրը չէ, այս դատին բազմաթիվ այլ մասնագետներ եւս պիտի ներգրավվեն»։
ԱՆԱՀԻՏ ԵՍԱՅԱՆ
http://www.armworld.am/detail.php?paperid=2745&pageid=88053&lang