Երկիր Մեդիայի եթերում՝ «Եռման կետ» հաղորդաշարում կայացավ սատ կարևոր հեռուստաքննարկում՝
«Հայ քաղաքական միտքը և Հայաստանի ազատագրված տարածքը՝ մեր պատմության լույսի տակ»։
«Եռման կետ» - Երկիր Մեդիա - 03.11.2008
http://blog.ararat-center.org/?p=130#comment-245
mardi 4 novembre 2008
lundi 3 novembre 2008
ՑԵՂԱԿՐՈՆՈՒԹՅԱՆ ՀԱՎԱՏԱՄՔԸ
Մի ժողովուրդ, որ ինքզինքը դեռ չի նուաճել - իսկ ինքնանուաճումը
հնարաւոր է ինքնաճանաչումի ճամμով միայն - ընդունակ չէ՛, արժանի չէ՛
մեծագործութիւնների:
Ժողովուրդների - ասենք եւ մի այլ ճշմարտութիւ՛ն - հոգեւոր
արդիւնազօրութիւնը մե՛ծ է այնքան, որքան μիւրեղացած, պայծառացած
է նրանց ցեղային գիտակցութիւնը, որքան բացայայտուած է նրանց
նախաէութիւնը, հոգի՛ն:
Հազար խորհուրդ ունի հայ հոգին, որ իր խանդավառ մարգարէին է
սպասում, որը պիտի յայտնուի մի օր եւ այն բացայայտ է մեզ:
Հայութիւնը ցեղաճանաչութեամբ միայն կարելիութիւն պիտի
ստանայ իր էութեան չգիտակցուած ոյժերը լծելու իր ցեղին վիճակուած
անհաւասար գոյամարտի գործին: Այո՛, դեռ ցեղաճանաչ չենք, դեռ
կանչում ենք մեզ, ձայն ենք տալիս, փնտռում, բայց դեռ չենք գտել մեզ,
դեռ չենք ճանաչել մեզ, որպէս ցեղ:
Փնտռում ենք Յաւիտենական Հայը, փնտռում ենք նրան իր հեթանոս
դարերում, իր քրիստոնէութեան մէջ, իր պատմութեան լոյսի տակ, իր
գրականութեան մէջ, իր իմաստասիրութեան եւ վարած ճակատամարտերի, իր ինքնիշխանութեան եւ ստրկութեան, իր կոտորածների, արտագաղթերի եւ հայրենաշինութեան մէջ - փնտռում ենք նրան իր μնաշխարհում եւ օտար հորիզոնների տակ, փնտռում ենք, բայց դեռ չենք գտել:
Գիտենք, սակայն, որ միայն ինքնաճանաչութեամμ կարելի է տիրապետել
այն տարերքին, որ յաւիտենական է հայ էութեան մէջ - մեր ցեղայնութեա՛ն:
Ցեղօրէն անինքնաճանաչ` դեռ կոյր հայ հոգու խորքերում, եւ այդ իսկ
պատճառով` անզօր մերօրեայ ճակատագրական խնդիրների առջեւ,
որպէս ժողովուրդ, մենք շարունակում ենք մնալ նուաստ ու նահատակ,
երμ աշխարհը պահանջում է լինել ինքնայարգ եւ յարգանք պարտադրելու աստիճան զօրաւոր:
Անասելիօրէն զօրութենական` բայց դեռ իր ինքնայաղթահարումը
գլուխ չհանած` հայ էութիւնը իր անսպառելի շինարարական եռանդը
մսխում է ընդունայն: Մեր ժողովուրդը դեռ շարունակում է արիւնի տուրք
տալ իր ցեղային անինքնաճանաչութեան: Ա¯հ, դեռ շարունակւում է հայոց
ողբերգութիւնը, - մի անօրինակ ողբերգութիւն, որ մեր ազգային ոյժի եւ
հպարտութեան փոխարէն` մեր տկարութիւնն ու նուաստութիւնն է
սնուցանում: Արդ` մեկնելով այն կենսաμանական ճշմարտութիւնից, թէ`
երμ ժողովուրդների մէջ տկարանում է ցեղի շունչը - սկսւում է նուազիլ
սերունդների կենսունակութիւնը, հոգեպէս մանրանում են անհատները,
շեշտւում է նրանց վատասերումը եւ վրայ է հասնում անժամանակ
զառամութիւն, - մեկնելով այդ ճշմարտութիւնից` քե՛զ, նորահաս սերունդ,
ցեղիդ ձայնն եմ բերում: Ես քեզ ցեղակրօնութիւն եմ քարոզում:
Ցեղակրօնութի՛ւն, որով անհայրենիք հայութիւնը հոգեւոր զրահ կը
հագնի` օտար միջավայրերի այլասերիչ ազդեցութիւններին յաջողապէս
դէմ դնելու համար:
Այդ դաւանանքը, քո միակ դաւանանքը, որեւէ հանգիտութիւն չունի
այլ վարդապետութիւնների հետ. իսկ եթէ կրօն է դա, ապա դա կրօ՛նն է
ցեղային հպարտութեան, ոյժի եւ արիութեան, դա կրօնն է հայ նորահաս
սերունդի:
* * *
Ցեղակրօնութի՛ւն -
Լոզանում եւ Լոզանից յետոյ, անասելիօրէն վիրաւորուած,
զարնուած անարգանքի փոշիների մէջ, իր խորքի մէջ ապտակուած,
ցնցուած հայ հոգու ծնունդն է դա:
Չէ՛, այլեւս այսպէս ապրել չէ՛ կարելի, ապրել առանց սեփական
իրաւունքի, արժէքի եւ արժանիքի գիտակցութեան, առանց ներքին
հպարտութեան - առանց սեփական կեանքի - չէ՛, այսպէս չէ՛ ուզում ապրել
նորահաս սերունդը:
Անցեղաճանաչ` անզօր ու նուաստ է հի՛նը. մեզ պէտք է նո՛ր հայը,
որին սպասում ենք ցեղակրօնութիւնից: Մեզ պէտք է ցեղակրօն հայը, որ
զօրէր դիմանալ մերօրեայ քաղաքական աշխարհին:
Ցեղակրօնութի՛ւն - Ցեղիս ճանաչումն է դա, ճանաչումը մի գերիվերոյ ոյժի, էութեան.
Երկրորդ` այդ ոյժ-էութիւնից ծնած լինելուս գիտակցութիւնն է դա.
Ապա` այդ ոյժ-էութեան ցմահ հաւատարիմ մնալուս ուխտն է դա:
* * *
Ա.
Ես ցեղակրօն եմ -
Եւ ահա` կ’երդնում Վահագնի աջի վրայ` երμեք չմեղանչել ուխտիս
դէմ - ապրել, գործել ու մեռնել որպէս ցեղամարդ:
Բ.
Ինձ համար անհատականութեան եւ ազատութեան ամենաբարձր
արարքը - դա հնազանդուելն է ցեղիս:
Գ.
Ես ցեղաճանաչ եմ, եւ ահա` գիտեմ, թէ մե՛ծ է իմ ցեղը, թէ իմ ցեղն
աւելի՛ն է տուել մարդկութեան, քան ստացել է նրանից. գիտեմ, որ
հայոց նորագոյն յեղափոխութիւնը վերջին գործը չէ իմ ցեղի էութեան.
գիտեմ, թէ ի՞նչ բաների ատակ է իմ ցեղը:
Դ.
Ես ցեղահաւատ եմ, եւ ահա՛ պաշտում եմ ե՛ւ մի այլ աստուածութիւն
- ցեղիս արի՛ւնը, որի անարատութեան մէջ է իմ ցեղի ապագան:
Ե.
Ես ցեղահաղորդ եմ, եւ ահա՛ զգում եմ, որ իմ անձը աւելի՛ իմ
գերագոյն ծնողին - իմ ցեղին է պատկանում, քան իմ անմիջական
ծնողներին:
Զ.
Իմ ժողովրդի քաղաքական ճակատագրով զμաղուելու պարտականութիւն ունիմ ես, եւ ահա՛ պայքարում եմ մի մե°ծ ճակատագրի համար,
որին արժանի է իմ ցեղը:
Է.
Ցեղակրօն ե՛մ, ասել է` ուր էլ որ լինեմ, ընկերային ինչ դիրք էլ որ
ունենամ, ես խանդավառօրէն կը մնամ հպատակն ու մարտիկն իմ ցեղի:
Ը.
Հայաստանից դուրս, սփիւռքի մէջ, ի՞նչ վիճակում էլ որ լինեմ`
մեծահարուստ, բարեկեցիկ թէ օրավարձով աշխատող μանուոր` անդարձ
պանդխտութիւն չեմ համարի տարագրի կեանքս: Չէ՛, վերադարձ կայ:
Թ.
Կը դաւանեմ, որ իմ սերունդը աւելի՛ մեծ պարտականութիւն ունի,
քան ունէր անցնող ազատագրական սերունդը: Պարտականութեան մէջ`
ցեղակրօնի իմ μաժինը - առիւծի բաժինն է, ամենամե՛ծը:
Ժ.
Ցեղակրօնը, որի նշանաբանն է - աւելի՛, է՛լ աւելի զօրութիւն - պաշտամունք ունի իր ցեղի մարտական ոյժի
հանդէպ:
ԺԱ.
Զոհապաշտ եմ ես, եւ ահա՛ երկիւղածօրէն կ’ոգեկոչեմ նրանց, որոնց
պաշտամունքը յաւիտենական է, որոնք առիւծացան իրենց արիութեան
մէջ, աստուածացան իրենց հոյակապ նուիրումի մէջ - որոնք իրենց
արիւնը շռայլեցին մեր ցեղի գոյութիւնը եւ պատիւը յաւիտենականացնելու համար:
ԺԲ.
Ցեղակրօնն էլ է ձգտում երջանկութեան - տեսնել թէ ինչպէ¯ս աճում է
իր ժողովրդի զօրութիւնը եւ արդարօրէն ընդարձակւում է Հայաստանը:
ԺԳ.
Ցեղով է ապրում, ստեղծագործում եւ յաւերժանում ժողովուրդը:
Մարդկային մշակոյթի գործում զօրութենական ոյժ է ցեղայնութիւնը: Արդ,
թէ ինչու ցեղային անհատականութեան եղծումը` ցեղակրօնը համարում է
ոճիր` ուղղուած մարդկութեան եւ, ի մասնաւորի, իր ժողովրդի դէմ:
ԺԴ.
Ցեղակրօնը խորշում է այն μոլոր վարդապետութիւններից եւ
հոսանքներից, որոնք միտում են մեր նորահաս սերունդը հեռու պահել
ցեղի կազդուրիչ ստինքէն - կաթէն:
Նա խորշում է հայ իրականութեան մէջ զեռացող այն μոլոր ոյժերէն,
որոնք թէպէտեւ հասարակական դիրքով հակոտնեայ, μայց ընդհանուր
հոգեμանութեամμ միացած ճակատ է յարդարած մեր լուսաւոր
ազգայնականութեան դէմ:
Աւելի՛ պարզ: Ազգայնականութեան երկու ձեւերից` - ազգայնական
անհատապաշտութիւն եւ եսապաշտութիւն - ցեղակրօնը ողջունում է
առաջինը, որն այլ μան չէ, եթէ ոչ ազգ-անհատի արդար եւ արգասաւոր
ձգտումը` հաւատարիմ մնալ իր ցեղի ոգուն, կատարելագործել իր պատմական տիպը, եւ պաշտպանել իր հաւաքական անձի ազատութիւնը:
Ցեղակրօնի այդ ձգտումը լիուլի համապատասխանում է համամարդկային բարոյականի եւ յառաջդիմութեան բարձր սկզբունքներին:
ԺԵ.
Մե՛ծ է ցեղակրօնի իմ թշնամանքը, ինչպէս մե՛ծ է իմ պաշտամունքը:
Ցեղիս թշնամիներ են - թուրքը, բոլշեւիկը եւ սրանց հայադաւ
գործակալները, ամէն անուան ու ծպտումի տակ - որոնց վճռաμար կը
հակադրեմ իմ զօրութենական ցեղապաշտութիւնը:
- Ինձ համար գոյութիւն ունի հարցերի հարցը` հապա μախտահաս թուրքը:
- Ես խորշում եմ բոլշեւիզմից, որովհետեւ հակամարդկային է: Երիցս
ատում եմ դա, որովհետեւ հակահայ է` թուրքի չափ, որովհետեւ թուրքի
հետ զինակցած մտաւ Հայաստան, որովհետեւ նրանից ցայսօր օգտուեց
ցեղիս գերեզմանափորը - թո՛ւրքը, միա՛յն թուրքը:
Ցեղադրուժ μոլշեւիկը իր շնական հրաժարիմքն ունի.
Ես` իմ վճռական այո՛ն` ցեղիս.
Նա իր թուղթէ անզօր եղիցի՛ն ունի.
Ես` իմ հանապազօրեայ ազատագրական աշխատանքը ցեղիս
համար:
Զզուելիօրէն բացասական է μոլշեւիկը, եւ դիմազուրկ` հոգեպէս:
Ցեղակրօնը մարդկութեան ներկայանում է ցեղադրոշմ ճակատով:
ԺԶ.
Պարտուողականութիւն, կրաւորական տառապանք, սարսափի
հոգեբանութիւն, լալկանութիւն, մտքի անիշխանականութիւն, կրօնական
անդէնականութիւն, դասակարգային եւ յարանուանական եսականութիւն
- այդ ամէնից խորշելով խորշում է ցեղակրօնը:
ԺԷ.
Ցեղակրօն եմ, ասել է` պարտիմ, կամիմ, կարող եմ գերազանցել, եւ
պէ՛տք է գերազանցեմ ցեղիս թշնամիներին - նա՛խ թուրքին:
ԺԸ.
Ուժապաշտ` տկարութիւն ու նահանջ չի ճանաչում ցեղակրօնը: Նրա
մօտ կենդանի է ծարաւը` ոյժի, քաղցրութիւնը` զոհաμերութեան, եւ ճիգը`
ցեղի ոյժերի կենտրոնացման:
Արտաշիսեան իր նախնիքների մեծութեան հետամուտ` նա պատկառում է իր ցեղէն, եւ աշխատում ամէնուրեք արժանաւորապէս ներկայացնել դա:
ԺԹ.
Նրա համար նուիրական է հայոց նորագոյն քաղաքական գոյառութ
եան օրը - Մայիս 28-ը - եւ այն խորհրդանշող սրμազան Եռագոյնը, որ է`
սրμութի՛ւն, քաղաքական դա՛տ եւ վախճանաμանութի՛ւն, միաժաման՛ակ:
Ի.
Հայ մարդու հետ ցեղակրօնը խօսում է հայերէն, որովհետեւ
գիտակցում է, թէ լեզուի մահը արագացնում է ժողովուրդների հոգեւոր
մահը:
ԻԱ.
Ինքնամսխումի մէջ ազատ չէ՛ ցեղակրօնը:
Քաջառողջ լինելու իրաւունք եւ պարտականութիւն ունի նա, որի
ձեռքին է գալոց սերունդների ճակատագիրը:
ԻԲ.
Նրա համար նախասիրելի են ա՛յն գիտութիւնները, արուեստներն ու
արհեստները, որոնք կարելի է ծառայեցնել իր ցեղի հզօրութեան եւ
յաղթանակին: Ցեղակրօնը` մարտիկ է կամ պատրաստւում է դառնալ
այդպիսին:
ԻԳ.
Անձնական կամքի մշակութեամμ` ցեղակրօնը սատարում է հայ ոգու
հսկայացումին:
Ցեղի կամքի աստուածացումը - ահա՛ թէ ինչի է ձգտում նա:
Այդ անմեռ կամքին ահա՛, որ չմեռաւ դաժան դարերի հարուածների
տակ, եւ չթողեց որ հայութեան մէջ Մամիկոնեանների ռազմաշունչ ոգին
մեռնի, ցեղակրօնն ասում է վճռաբար` այո՛ եւ ամէ՛ն:
http://njdeh.free.fr
հնարաւոր է ինքնաճանաչումի ճամμով միայն - ընդունակ չէ՛, արժանի չէ՛
մեծագործութիւնների:
Ժողովուրդների - ասենք եւ մի այլ ճշմարտութիւ՛ն - հոգեւոր
արդիւնազօրութիւնը մե՛ծ է այնքան, որքան μիւրեղացած, պայծառացած
է նրանց ցեղային գիտակցութիւնը, որքան բացայայտուած է նրանց
նախաէութիւնը, հոգի՛ն:
Հազար խորհուրդ ունի հայ հոգին, որ իր խանդավառ մարգարէին է
սպասում, որը պիտի յայտնուի մի օր եւ այն բացայայտ է մեզ:
Հայութիւնը ցեղաճանաչութեամբ միայն կարելիութիւն պիտի
ստանայ իր էութեան չգիտակցուած ոյժերը լծելու իր ցեղին վիճակուած
անհաւասար գոյամարտի գործին: Այո՛, դեռ ցեղաճանաչ չենք, դեռ
կանչում ենք մեզ, ձայն ենք տալիս, փնտռում, բայց դեռ չենք գտել մեզ,
դեռ չենք ճանաչել մեզ, որպէս ցեղ:
Փնտռում ենք Յաւիտենական Հայը, փնտռում ենք նրան իր հեթանոս
դարերում, իր քրիստոնէութեան մէջ, իր պատմութեան լոյսի տակ, իր
գրականութեան մէջ, իր իմաստասիրութեան եւ վարած ճակատամարտերի, իր ինքնիշխանութեան եւ ստրկութեան, իր կոտորածների, արտագաղթերի եւ հայրենաշինութեան մէջ - փնտռում ենք նրան իր μնաշխարհում եւ օտար հորիզոնների տակ, փնտռում ենք, բայց դեռ չենք գտել:
Գիտենք, սակայն, որ միայն ինքնաճանաչութեամμ կարելի է տիրապետել
այն տարերքին, որ յաւիտենական է հայ էութեան մէջ - մեր ցեղայնութեա՛ն:
Ցեղօրէն անինքնաճանաչ` դեռ կոյր հայ հոգու խորքերում, եւ այդ իսկ
պատճառով` անզօր մերօրեայ ճակատագրական խնդիրների առջեւ,
որպէս ժողովուրդ, մենք շարունակում ենք մնալ նուաստ ու նահատակ,
երμ աշխարհը պահանջում է լինել ինքնայարգ եւ յարգանք պարտադրելու աստիճան զօրաւոր:
Անասելիօրէն զօրութենական` բայց դեռ իր ինքնայաղթահարումը
գլուխ չհանած` հայ էութիւնը իր անսպառելի շինարարական եռանդը
մսխում է ընդունայն: Մեր ժողովուրդը դեռ շարունակում է արիւնի տուրք
տալ իր ցեղային անինքնաճանաչութեան: Ա¯հ, դեռ շարունակւում է հայոց
ողբերգութիւնը, - մի անօրինակ ողբերգութիւն, որ մեր ազգային ոյժի եւ
հպարտութեան փոխարէն` մեր տկարութիւնն ու նուաստութիւնն է
սնուցանում: Արդ` մեկնելով այն կենսաμանական ճշմարտութիւնից, թէ`
երμ ժողովուրդների մէջ տկարանում է ցեղի շունչը - սկսւում է նուազիլ
սերունդների կենսունակութիւնը, հոգեպէս մանրանում են անհատները,
շեշտւում է նրանց վատասերումը եւ վրայ է հասնում անժամանակ
զառամութիւն, - մեկնելով այդ ճշմարտութիւնից` քե՛զ, նորահաս սերունդ,
ցեղիդ ձայնն եմ բերում: Ես քեզ ցեղակրօնութիւն եմ քարոզում:
Ցեղակրօնութի՛ւն, որով անհայրենիք հայութիւնը հոգեւոր զրահ կը
հագնի` օտար միջավայրերի այլասերիչ ազդեցութիւններին յաջողապէս
դէմ դնելու համար:
Այդ դաւանանքը, քո միակ դաւանանքը, որեւէ հանգիտութիւն չունի
այլ վարդապետութիւնների հետ. իսկ եթէ կրօն է դա, ապա դա կրօ՛նն է
ցեղային հպարտութեան, ոյժի եւ արիութեան, դա կրօնն է հայ նորահաս
սերունդի:
* * *
Ցեղակրօնութի՛ւն -
Լոզանում եւ Լոզանից յետոյ, անասելիօրէն վիրաւորուած,
զարնուած անարգանքի փոշիների մէջ, իր խորքի մէջ ապտակուած,
ցնցուած հայ հոգու ծնունդն է դա:
Չէ՛, այլեւս այսպէս ապրել չէ՛ կարելի, ապրել առանց սեփական
իրաւունքի, արժէքի եւ արժանիքի գիտակցութեան, առանց ներքին
հպարտութեան - առանց սեփական կեանքի - չէ՛, այսպէս չէ՛ ուզում ապրել
նորահաս սերունդը:
Անցեղաճանաչ` անզօր ու նուաստ է հի՛նը. մեզ պէտք է նո՛ր հայը,
որին սպասում ենք ցեղակրօնութիւնից: Մեզ պէտք է ցեղակրօն հայը, որ
զօրէր դիմանալ մերօրեայ քաղաքական աշխարհին:
Ցեղակրօնութի՛ւն - Ցեղիս ճանաչումն է դա, ճանաչումը մի գերիվերոյ ոյժի, էութեան.
Երկրորդ` այդ ոյժ-էութիւնից ծնած լինելուս գիտակցութիւնն է դա.
Ապա` այդ ոյժ-էութեան ցմահ հաւատարիմ մնալուս ուխտն է դա:
* * *
Ա.
Ես ցեղակրօն եմ -
Եւ ահա` կ’երդնում Վահագնի աջի վրայ` երμեք չմեղանչել ուխտիս
դէմ - ապրել, գործել ու մեռնել որպէս ցեղամարդ:
Բ.
Ինձ համար անհատականութեան եւ ազատութեան ամենաբարձր
արարքը - դա հնազանդուելն է ցեղիս:
Գ.
Ես ցեղաճանաչ եմ, եւ ահա` գիտեմ, թէ մե՛ծ է իմ ցեղը, թէ իմ ցեղն
աւելի՛ն է տուել մարդկութեան, քան ստացել է նրանից. գիտեմ, որ
հայոց նորագոյն յեղափոխութիւնը վերջին գործը չէ իմ ցեղի էութեան.
գիտեմ, թէ ի՞նչ բաների ատակ է իմ ցեղը:
Դ.
Ես ցեղահաւատ եմ, եւ ահա՛ պաշտում եմ ե՛ւ մի այլ աստուածութիւն
- ցեղիս արի՛ւնը, որի անարատութեան մէջ է իմ ցեղի ապագան:
Ե.
Ես ցեղահաղորդ եմ, եւ ահա՛ զգում եմ, որ իմ անձը աւելի՛ իմ
գերագոյն ծնողին - իմ ցեղին է պատկանում, քան իմ անմիջական
ծնողներին:
Զ.
Իմ ժողովրդի քաղաքական ճակատագրով զμաղուելու պարտականութիւն ունիմ ես, եւ ահա՛ պայքարում եմ մի մե°ծ ճակատագրի համար,
որին արժանի է իմ ցեղը:
Է.
Ցեղակրօն ե՛մ, ասել է` ուր էլ որ լինեմ, ընկերային ինչ դիրք էլ որ
ունենամ, ես խանդավառօրէն կը մնամ հպատակն ու մարտիկն իմ ցեղի:
Ը.
Հայաստանից դուրս, սփիւռքի մէջ, ի՞նչ վիճակում էլ որ լինեմ`
մեծահարուստ, բարեկեցիկ թէ օրավարձով աշխատող μանուոր` անդարձ
պանդխտութիւն չեմ համարի տարագրի կեանքս: Չէ՛, վերադարձ կայ:
Թ.
Կը դաւանեմ, որ իմ սերունդը աւելի՛ մեծ պարտականութիւն ունի,
քան ունէր անցնող ազատագրական սերունդը: Պարտականութեան մէջ`
ցեղակրօնի իմ μաժինը - առիւծի բաժինն է, ամենամե՛ծը:
Ժ.
Ցեղակրօնը, որի նշանաբանն է - աւելի՛, է՛լ աւելի զօրութիւն - պաշտամունք ունի իր ցեղի մարտական ոյժի
հանդէպ:
ԺԱ.
Զոհապաշտ եմ ես, եւ ահա՛ երկիւղածօրէն կ’ոգեկոչեմ նրանց, որոնց
պաշտամունքը յաւիտենական է, որոնք առիւծացան իրենց արիութեան
մէջ, աստուածացան իրենց հոյակապ նուիրումի մէջ - որոնք իրենց
արիւնը շռայլեցին մեր ցեղի գոյութիւնը եւ պատիւը յաւիտենականացնելու համար:
ԺԲ.
Ցեղակրօնն էլ է ձգտում երջանկութեան - տեսնել թէ ինչպէ¯ս աճում է
իր ժողովրդի զօրութիւնը եւ արդարօրէն ընդարձակւում է Հայաստանը:
ԺԳ.
Ցեղով է ապրում, ստեղծագործում եւ յաւերժանում ժողովուրդը:
Մարդկային մշակոյթի գործում զօրութենական ոյժ է ցեղայնութիւնը: Արդ,
թէ ինչու ցեղային անհատականութեան եղծումը` ցեղակրօնը համարում է
ոճիր` ուղղուած մարդկութեան եւ, ի մասնաւորի, իր ժողովրդի դէմ:
ԺԴ.
Ցեղակրօնը խորշում է այն μոլոր վարդապետութիւններից եւ
հոսանքներից, որոնք միտում են մեր նորահաս սերունդը հեռու պահել
ցեղի կազդուրիչ ստինքէն - կաթէն:
Նա խորշում է հայ իրականութեան մէջ զեռացող այն μոլոր ոյժերէն,
որոնք թէպէտեւ հասարակական դիրքով հակոտնեայ, μայց ընդհանուր
հոգեμանութեամμ միացած ճակատ է յարդարած մեր լուսաւոր
ազգայնականութեան դէմ:
Աւելի՛ պարզ: Ազգայնականութեան երկու ձեւերից` - ազգայնական
անհատապաշտութիւն եւ եսապաշտութիւն - ցեղակրօնը ողջունում է
առաջինը, որն այլ μան չէ, եթէ ոչ ազգ-անհատի արդար եւ արգասաւոր
ձգտումը` հաւատարիմ մնալ իր ցեղի ոգուն, կատարելագործել իր պատմական տիպը, եւ պաշտպանել իր հաւաքական անձի ազատութիւնը:
Ցեղակրօնի այդ ձգտումը լիուլի համապատասխանում է համամարդկային բարոյականի եւ յառաջդիմութեան բարձր սկզբունքներին:
ԺԵ.
Մե՛ծ է ցեղակրօնի իմ թշնամանքը, ինչպէս մե՛ծ է իմ պաշտամունքը:
Ցեղիս թշնամիներ են - թուրքը, բոլշեւիկը եւ սրանց հայադաւ
գործակալները, ամէն անուան ու ծպտումի տակ - որոնց վճռաμար կը
հակադրեմ իմ զօրութենական ցեղապաշտութիւնը:
- Ինձ համար գոյութիւն ունի հարցերի հարցը` հապա μախտահաս թուրքը:
- Ես խորշում եմ բոլշեւիզմից, որովհետեւ հակամարդկային է: Երիցս
ատում եմ դա, որովհետեւ հակահայ է` թուրքի չափ, որովհետեւ թուրքի
հետ զինակցած մտաւ Հայաստան, որովհետեւ նրանից ցայսօր օգտուեց
ցեղիս գերեզմանափորը - թո՛ւրքը, միա՛յն թուրքը:
Ցեղադրուժ μոլշեւիկը իր շնական հրաժարիմքն ունի.
Ես` իմ վճռական այո՛ն` ցեղիս.
Նա իր թուղթէ անզօր եղիցի՛ն ունի.
Ես` իմ հանապազօրեայ ազատագրական աշխատանքը ցեղիս
համար:
Զզուելիօրէն բացասական է μոլշեւիկը, եւ դիմազուրկ` հոգեպէս:
Ցեղակրօնը մարդկութեան ներկայանում է ցեղադրոշմ ճակատով:
ԺԶ.
Պարտուողականութիւն, կրաւորական տառապանք, սարսափի
հոգեբանութիւն, լալկանութիւն, մտքի անիշխանականութիւն, կրօնական
անդէնականութիւն, դասակարգային եւ յարանուանական եսականութիւն
- այդ ամէնից խորշելով խորշում է ցեղակրօնը:
ԺԷ.
Ցեղակրօն եմ, ասել է` պարտիմ, կամիմ, կարող եմ գերազանցել, եւ
պէ՛տք է գերազանցեմ ցեղիս թշնամիներին - նա՛խ թուրքին:
ԺԸ.
Ուժապաշտ` տկարութիւն ու նահանջ չի ճանաչում ցեղակրօնը: Նրա
մօտ կենդանի է ծարաւը` ոյժի, քաղցրութիւնը` զոհաμերութեան, եւ ճիգը`
ցեղի ոյժերի կենտրոնացման:
Արտաշիսեան իր նախնիքների մեծութեան հետամուտ` նա պատկառում է իր ցեղէն, եւ աշխատում ամէնուրեք արժանաւորապէս ներկայացնել դա:
ԺԹ.
Նրա համար նուիրական է հայոց նորագոյն քաղաքական գոյառութ
եան օրը - Մայիս 28-ը - եւ այն խորհրդանշող սրμազան Եռագոյնը, որ է`
սրμութի՛ւն, քաղաքական դա՛տ եւ վախճանաμանութի՛ւն, միաժաման՛ակ:
Ի.
Հայ մարդու հետ ցեղակրօնը խօսում է հայերէն, որովհետեւ
գիտակցում է, թէ լեզուի մահը արագացնում է ժողովուրդների հոգեւոր
մահը:
ԻԱ.
Ինքնամսխումի մէջ ազատ չէ՛ ցեղակրօնը:
Քաջառողջ լինելու իրաւունք եւ պարտականութիւն ունի նա, որի
ձեռքին է գալոց սերունդների ճակատագիրը:
ԻԲ.
Նրա համար նախասիրելի են ա՛յն գիտութիւնները, արուեստներն ու
արհեստները, որոնք կարելի է ծառայեցնել իր ցեղի հզօրութեան եւ
յաղթանակին: Ցեղակրօնը` մարտիկ է կամ պատրաստւում է դառնալ
այդպիսին:
ԻԳ.
Անձնական կամքի մշակութեամμ` ցեղակրօնը սատարում է հայ ոգու
հսկայացումին:
Ցեղի կամքի աստուածացումը - ահա՛ թէ ինչի է ձգտում նա:
Այդ անմեռ կամքին ահա՛, որ չմեռաւ դաժան դարերի հարուածների
տակ, եւ չթողեց որ հայութեան մէջ Մամիկոնեանների ռազմաշունչ ոգին
մեռնի, ցեղակրօնն ասում է վճռաբար` այո՛ եւ ամէ՛ն:
http://njdeh.free.fr
Inscription à :
Articles (Atom)